باطن پاک، محل تابش انوار الهی است که چون بر قلب تابید، بر زبان جاری می‌شود و چون بر زبان جاری شد، سخنش از جنس دیگر است؛ در قالب دیگر است و از جهان دیگر. سیّد شهید مرتضی آوینی عاشقانه می‌دید و آن گونه می‌نوشت که می‌دید ـ فاصله‌ای نبود بین دیده و دل ـ او انوار حکمتی را که از برکت تلاش خالصانه بر دلش تابیده بود، بر قلمش جاری ساخت، تا زنگار دیگر دلها را هم با آب آن بشوید.

«فتح خون ـ روایت محرم» اثری که به نوعی ناتمام است و به نوعی کامل.

روایتی تحلیلی از واقعه کربلا و چراییِ واقعه کربلا: از مدینه شروع می‌کند، از سنه‌ی چهل و نهم هجرت و از شهادت امام حسن مجتبی علیه‌السلام. سید مرتضی می‌خواهد خواننده را به شناختی کامل برساند. پس به دو گونه روایت می‌کند. گاه از زبان «راوی» گاه به شیوه‌ی معمول مقتل‌ها تا بتواند همه‌ی زوایا را نشان دهد؛ اما همان‌طور که گفتیم، شهید آوینى، تاریخ نقل نمی‌کند، بلکه در هر دو جایگاه، سعی او بر آن است که تفسیری موشکافانه از چرایی آن‌چه بر آل‌الله گذشت، بدهد.

ویژگی سبک شهید آوینى، شناساندن کامل آنچه درک عمیقی از آن دارد می‌باشد.در این سبک قالب و هر قید و بندی که مانع رساندن معنی گردد، برداشته می‌شود. برای همین است که «روایت فتح» شهید را گاه از زبان این «راوی»، می‌شنوی و گاه از زبان آن «راوی»، گاه تاریخ می‌گوید گاه تحلیل می‌کند و ...

و شگفتا از فصل دهم ـ فصل شهادت بنی‌هاشم و اباعبدالله علیهم السلام ـ که در کتاب ناتمام مانده. آیا این روایت آن‌چنان ترجمه‌ناپذیر و دشوار بوده که سید مرتضی تنها با شهادت باید آن را تحلیل می‌کرد؟!